Tak powstają nasze miody

Już w XVI wieku Sebastian Klonowic w poemacie Roxolania pisał:

Sycenie miodów, z braku dostępu do winorośli było specjalnością ludów zamieszkałych nad Wisłą. Nie był to trunek tani, raczej luksusowy, pity na weselach czy chrzcinach. Powstawał na dworach ziemiańskich. Jednak z biegiem czasu tradycja polskiego miodosytnictwa wygasła, miód – polska specjalność – zastąpiony został, wśród szlachty, winem lub, wśród ludu, okowitą.

Dopiero po II Wojnie Światowej rozpoczęto reaktywację polskiego miodosytnictwa.

Miód pitny to napój alkoholowy powstały w wyniku fermentacji alkoholowej brzeczki miodowej, czyli roztworu miodu w wodzie. Proste? Proste!

Miody pitne z uwagi na stężenie miodu w brzeczce miodowej dzielimy na:

• półtoraki – czyli 1 część miodu, 0,7 części wody;
• dwójniaki – czyli 1 część miodu, 1 część wody;
• trójniaki – czyli 1 część miodu, 2 części wody;
• czwórniaki – czyli 1 część miodu, 3 części wody.

Im więcej miodu w miodzie tym miód jest treściwszy, słodszy i zawiera więcej alkoholu.

I tu prywatne moje zdanie – im słodszy miód tym mniej chętnie się go pije. Cóż z tego, że mamy wysoko alkoholowy likier, kiedy wchodzi ciężko? Cóż z tego, że półtorak, długo leżakujący trunek, jest dumą każdego miodosytnika? Czwórniak pije się zdecydowanie najlepiej. Osobom, które nie zapoznały się jeszcze z urokiem miodów sugeruję rozpoczęcie miodowej przygody od trunków słabszych.

Miód powstał z 6 słoików miodu pszczelego 12 słoików wody. Z przypraw w gotowaniu pojawiły się: cynamon (kora), goździki, parę kulek ziela angielskiego. Dodatkowo, by złamać końcową słodkość trunku do gara trafił wywar z 10g chmielu goryczkowego, dobrze odfiltrowany filtrem papierowym do kawy. Po gotowaniu i przestudzeniu brzeczka poszła do fermentacji. Drożdże dla mnie typowe, o czystym profilu. Bayanus 995. Nie dają obcych aromatów i głęboko odfermentowują nastaw.

Nauczony doświadczeniem przy warzeniu piwa dużą wagę przykładam do czystości, czy wręcz sterylności wszystkich narzędzi i naczyń (w tym fermentora) mających kontakt z brzeczką (piwną czy miodową – wsio ryba) po gotowaniu, na zimno. I tego się trzymam. Szkoda surowców, szkoda czasu na porażkę.